Ik beschouw mezelf niet als een die hard gamer. Toen ik klein was speelde ik af en toe Super Mario op de nintendo van een vriendinnetje of Tetris als ik bij mijn oom was. Bij dit laatst genoemde spel speelde ik altijd tegen mijn zus en fanatiek dat we dan waren! Ook op de computer heb ik verschillede games gespeeld waaronder Alone in the dark, Little big adventure en de Lion King. Tegenwoordig speel ik bij vlagen games en dan kan ik helemaal in het spel opgaan. Dit geldt voor console games (playstation II) en dan met name James Bond en The Godfather. Deze games heb ik het meest recent gespeeld. Games waarbij je zelf op onderzoek uit moet gaan en waarbij je missies moet volbrengen vind ik het leukst. Actie en spanning zijn hierbij een vereiste, anders gaat het me snel vervelen. Er is echter één spel die niet aan deze eis hoeft te voldoen en dat is Theme Park. In deze game moet je zelf een pretpark bouwen en runnen. Er moet om alles gedacht worden, van de variatie in attracties tot en met de hoeveelheid zout in de verkochte friet aan toe. Het is een uitdaging om de klanten tevreden te stellen en ervoor te zorgen dat je park goed loopt. De beste game die ik heb gespeeld is denk ik From Russia with Love, ook een Bond game. Ik vind het heel leuk om als 007 zijnde op missie te gaan en de wijze waarop het spel is vormgegeven verbaasd mij iedere keer weer. Qua vormgeving geldt voor de Godfather precies hetzelfde, met name de stukjes film die tussen de verschillende missies te zien zijn, zijn prachtig vormgegeven. Echter, het minpunt aan deze game is dat er minder variatie in het spel zit in vergelijking met de Bond games. De levels zien er grotendeels hetzelfde uit en ook de opdrachten zijn minder gevarieerd.
Samen met mijn zussen kan ik soms uren lang achter de playstation zitten, omdat we het level 'moeten' uitspelen. Dat gevoel van moeten is een interessant punt, want waardoor krijg je dat gevoel? Het is een vorm van verslaving, maar waardoor wordt dat veroorzaakt? Naast verslaving wekt het ook agressie bij mij op. Als het even niet gaat zoals ik dat wil kan ik helemaal uit mijn humeur raken en als dat te lang aanhoudt vliegt op een gegeven moment zelfs de joystick door de woonkamer. Ongekend wat voor een uitwerking een spelletje op een mens kan hebben. De slogan ''Don't underrestimate the power of playstaion" is daarom ook geniaal gekozen, het slaat de spijker volledig op zijn kop. Mij lijkt het interessant om als thematisch perspectief receptie centraal te stellen. Hierbij kan dan in worden gegaan op thema's als agressie en verslaving, hetgeen ik hierboven heb aangekaart.
No comments:
Post a Comment